ایل کلهر
سلامم بــــــــر تـــمــــــام ایــــــل کلـهـر درخــشــد نــــامتــــان مانند یک دُر
همی اجـــدادمــــــان خــــانــزاده بـودنـد ز ایثـــــار و مُرُوَت می ســـرودنــد
شجاعت در رگ و در خونشان بود مــــرام پــهــلــوانی چــــونشــان بود
به غیرت هر زمـان مشهـــور بـودنـد به دنبـــــال شـرف از نــــــور بودند
بزرگی در دل و در روحشــــان بـود هماره مهربــــــــانی دوششـــان بــود
تمــــامـی از ضعیفـــــان دست گیــرند به دل گـــر بنگــری گویی امــیــرنـد
دلی هـــم چهره ی خــورشیـد دارنــد به رخشی از محبت هــــــا ســوارند
خـــدایـــــا حـفظ فـرمــــا ایــل کلـهــر نکویی بـــــر تمــامی ده چو یک دُر
سفارش شعر پذیرفته می شود
یاحسین(ع)
پـــایــه ی دیـــن خــدایی یا حسین از حـــــریــم کــبـریــــایی یاحسین
آشنــــایت را که در مــحـشـر شود ضـــــامـنـی بــــر آشنایی یاحسین
آن زمــــانی کـه جهــــانی تـــار شد مـــوج نــور دیده هــایی یاحسین
بغض طوفان گر به دلها راه یافت بهـــر دلهــــا نــــــاخدایی یاحسین
عشق را هــمـــزاد دلـهــــا یــــافتیم عـشـق را اوج صفــایــی یاحسین
گیسوی آفتاب
گـیـســـوانت می درخــشـد ای رُخـت هـمـچــون طلا آفتـــابی،کــــز وجــــودت می دهـــی دل را جلا
بی تـــو دنیـــــا سرد و خـــاموش شود ای آفتــاب صفحه ی عالم پُر از نقش تو و بر دل بتاب
در ســرایت عشق داری ای تـو علت بـــر بهــــار اُمَت گل هـــای عاشق در زمـیــن را تکیــه دار
می تــوانی چهره ی گل را بیـــــارایی تـو جــــان گرم آغـوشت شود هـر سبزه و گل در زمان
باده ی عشقت همی نوشان به هر فصلی، تو ناز گــر چـــه بیت زندگی دارد به نـور تو نیـــاز
ایران
نویسم ز ایـــران که خاکش طلاست همی خــــاک پــــاکش ره کبریــــاست
نویسم ز ایـــن قهـرمــــانِ زمــیـــن که دشــمـن نـدانــد چــه در آســـتـیــن
ز عــلــم و پژوهش سَرش آسمـــان ندارد چــــو آن ایــن زمین و زمــــان
چــــو ایـــران ما از نوابغ پـُر است که دشمن از این موهبت دلخور است
هـــمــی ابــن سیـنـــــا و مــانـنـد او نِمُــو یـــافــتــه در مـــیـهــنم مثل قــو
شکوهی بـــه ژرفـــای صبح سپهـر بجـــوشــد در ایــن خطّه, آیـیـن مهر
طراوت بهاری
طنین ســـــاز هــــای آن قنــــــــاری بـه هرکس می رسد او را بهـاری
در ایـــن فـــصــل دل انگیز خداوند ز هـَــــر شــاخه گلی گیریم ما پند
زمــــانــــی که خجسته آن هوایــش توان گل شـکـفـتـن در فــضــــایـش
در آوای هَزاران سر خوشی هست بهــاری که هوایش می کند مسـت
طراوت را درون ســبــــــزه و گـل بـبـیـنــی صـحـبـت و شـــــادی بلبل
خلیج فارس
خــلــیـــجِ انـــدر این خــاک دلــیـران فــدایـت گـشـتـه از جان های ایـران
بلـی تــــو آن نگـــیـن مـلّـت هسـتی ز آوار بـــلا چـــنـــد بــــار جـســتی
دلــیـــل افــتــخــاری بهـــــر مـــــایی کمر بندی در ایران، پـــر ثـــنــــایی
همی جان ها نثارت گشـته، ای دُر تـــــو آسـیــبــی نــبـیـنی تا ابد حُــر
چهره ی دلدار
چـهــره ی دلـدار من زیبــاتر است از آسمـــان دل به او دادم خــدا بی او نمی چــرخـد زمـان
بهر او این دل گذشته از خیـال و کار خویش کلبه ی عشقی نهادم در دلم بر یـــار خــویــش
بــــارقـــه از نـــــور می آید ز چهر دلــــبــــرم پــرده از رخ می کشد او در نمــــای بــــاورم
سلطه بــــــر قــلــبــم بــدارد دلــبر زیبــــای من چون اَبای عشق هستش بـر تـن رویـــــای من
حاله ی عشقش پدید آورده در من حس خوب قلب دریــــــایــی او کـرده دلـــم را مـیـخ کوب
لبخندی باشکوه
لــبـم پــر گشته از احسـاس زیبـــــا بـــرای لاله ی بـــــــاغ اهــــــورا
تبی دارد که شیرین کـرده بـــر من ز این دنیــا گذشتن با تو بی تن
لب خنـدان من بـــا اشک هـــمـــراه به شادی بنگرم رفتن از این راه
جنـان بی عشق تـــو مـعنــــا نـدارد کسی کز تـــو جدا، چیزی نکــارد
که تــــو دل ها بری در آستــــانت تــــــویــی والاتـرین حس جهـــانت
ز مهرت یاس هــا خوشبو تــرینند همه دل هــــــا کنـــــارت بهتـرینند
جواهر آسمان
جــــادوی جـهــــان ز لطف ایـــــزد آبـی که سمــاء بـــه خــاک ریــزد
رویـش بـــه مـثـال بـرف و بــاران اسـم دگـــرش تگــــرگ رخشـــــان
آن از دل ابــــــر تــــیـــــره ریـــزد تــــامــیـــن جـهـــان از آن بـخیزد
در چهره ی این زمین سهیم است هنگــام بهـــار از او شوی مست
در تــیــــرگــی اش بـُـوَد جـــواهــر بــاران و تگرگ و بــرف ظـاهر
وسعت دل ها
وسیع است و گران آن قلب هاشان در این دنیـــــا و آن دنیـــا براشان
بســــاطی هـــم تـــراز عشق دارند دل خــــود را بــه ایـزد می سپارند
چو عــــادت گشته بــر آنها نکویی به هر کس می رسند دارند سبویی
همی تــــا بـــام دنیـــــا رفته باشند به ســـــان عــاشقـان مهری بپاشند
نگار تنها
نگارم با تو دنیایم بهشت است تبسّم بر لب من هم سرشت است
نگـاهت با من اندر هر کجـــایی بنــــای زندگی، بــر من شفــــایــی
طنــابم بهر هر گودال ســــازی نگهدارم تــــــویی در سـرفـــرازی
به بَرُّ و بحر و مخلوقات عالم تو بــــاشی حافظم آسوده حـــــالم
نغمه بهار
نازنين آوا رسد بر گوش مـــا بلبلان عشق هم مدهوش ما
نغمه ای زیبا بخواند این بهار مه به آیینه ندارد هیچ کـــار
ارمـغــــان زنـدگی آید پـدیــد شد امانت شاخ آهوی سپـیـد
برکه از جام بهاری پُـر شود سهم رَبـّــانی هر گل دُر شود
گل های گلدان
گل ها همه خوبند به پـاکی و طراوت گلدان شده خانه به بعضی سر عادت
گلدان سر پله عجب حـال و هـــوایی گل های اقاقی عجب عطر و صفایی
دل ها همه شادند از این چینش خانه بادی که برانگیخت گلبرگ و جوانه
گرداب محبت رویـــــــــای گل مـــن با خاک درآمیخت این بـاده ی روشن
آن رایحه ی خوش از سمت تـو آمد دردانه صفـــایی، از صد دهمت صد
رخسار مهتاب
رخسار تو ای نگین مهتـــــاب ماه است و شکوه چهره ات ناب
رخت تن تــــو سپید و روشن به به که از این صفـای در تن
لمس تـــــو همانند گل یــــاس بی تـاب شود ز رویت المــــاس
در باور ما تویی که زیباست دنیا همه در نور تــو رویــاست
دیدار تو آرامش جـــان است مهتاب تـــو آهنگ زمــــان است
خالق یکتا
خلايق خلق کردی خـــــالــق مــــــا یگـــانه ایزدی همواره هـــــر جــــا
ز این عالــم صدایت میکنم یـــــار یکی هستی خدایم نـیـــک و دلـــدار
مجلل کرده ای کــل جهــــــان را تــــــو تنهاخالقی هر ایــن و آن را
تو حقی در جهان ای ایزد پاک منم آن خلق تو، خلقی که از خاک
عظمت دريا
عظیم و بی کران هستی تو دریا دلم پـُـــر مهر باشد اندر آنجـا
تظاهر جــا ندارد در تو جـــانم در این دنیـــــا شبیه تو بمانم
شوَم چون تو عمیق و آسمــانی بَرین گشته دلــــم دُرّ يَمــــاني
زنم تـــاری به زیبــــایی نامت که با آن درک کردم آن نهانت
کهربای آفرینش
کهربــــــای آفرینش، ای تــو جــــــان آفــــریـنـش از تو گشته رخ عیـــــــان
مهربـــــــانم، مهربـــــانی خوی توست صفحه هـای ملک هستی روی تـوست
یـــــار مظـلــوم و ستم دیــده تـــویـــی بـیـــرق حــق و پـسـنـدیــده تــــویـــی
ای تـــبـــــاهی از کمــــال تـــو خجل عطر یـــــــاست از گــلـستـان برده دل
ان سرای پـــاک تو در کبریـــــــاست قلب دنیـــــــای قـشـنـگ تـو خداست
جـــای جــــای این جهان دنبــــال تو گـــر تمــــاشـــایم کنی دل مــــال تو
احساس جوانی
احســـاس جوانی ز دلم خوشه ی انگور جولانگه خورشید در این بیشه ی رنجور
حساب زمــان نیست که بینی تو جوانی وآن دل که بگوید تو جــــوانـی تو همانی
سیلاب خوشی گر که بشوید دل مـا را آزادیِ حق جــلــــوه کند حکم قضــــــا را
آن وقت بگویم که تو ای دل تو جوانی نور از دل تو تا خود خورشید زمــــــانی
سالاری تو در قدح عمر همــان است یــغــمــا نــبــرد قــافله ی عمر جـــوانـــی
